من و جاده چالوس و تنهایی

سلام به همه خوبان

سه روز پیش از محل کار که برگشتم احساس کردم بغض سنگینی به گلویم چنگ انداخته. نخیر نشد. آسمون سینه ام با گریه هم باز نشد. زد به سرم بلند شدم و آتیش کردم و زدم به جاده.

مثل همیشه من و جاده چالوس البته تا کنار سد کرج .

موقع رفتن مثل همیشه موسیقی ملایم به همراه دردی که در سینه داشتم به جانم آتش انداخت.

منم که جاده چالوس رو چشم بسته می رم حتی می دونم کجا پلیس در کمینه که یک نیسان وانت بچه چالوس نزدیک بود منو دست پلیس بده که متاسفانه در چاه خودش افتاد. خخخخخخخخخخخخخخخ

جاده تقریبا کسی نبود. فضای سرسبز و بوی نمی که در کوهستان پیچیده بود آدمو به خلا فرو می بره. تنها دلخوشی من این ماشین و این جاده هاست.

از تونل فکر کنم سرعت 30 تا بیشتر نداشتم. ماشینهای پشت سری هم همه عاشق بودند. مثل من با چراغ و بوق ...

به هر حال نزدیک سد کرج شدم و زدم کنار.

کنار سد ایستادم و آب آرام اون خیره شدم. خیلی وقت بود به این آرامش نیاز داشتم هر چند دریا چیز دیگه ای است.

به اندازه نیم ساعت نشستم. راحت برگشت رو خیلی طول دادم در مسیر در رستورانی شام خوردم و برگشتم به سمت منزل.

از وسط راه مسیرمو به سمت گلشهر کج کردم. ترافیک بود عجب اشتباهی کردم. ساعت 11 شب بود که به خونه رسیدم در حالی که تا خونه ما راه زیادی نیست. حسابی خسته شده بودم. چرا که گریه تو راهی منو اساسی از پا انداخته بود. نمی دونم چطوری خوابم برد. اینم از امروزمون که یهویی تصمیم می گیری و میری جاده چالوس.

به آرزوهای قشنگتون برسین...

رویا