رویاهای من
با تو سخن می گویم...رویاهای من
با تو سخن می گویم...یک شعر
این شعر هیچگاه در ذهنم کهنه نمی شود.
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی
سعدی
یک کلام
هر وقت کسی رو دیدی احساس کردی میخواد بغلت کنه و فقط تو می بینیش... زبونت بند اومده... صدایی نمی شنوی... زمان نمی گذره... مطمئن باش عزرائیله
گوته و حافظ شیرازی
در پى این مطالعات و بر اثر تأمل و تعمق در این آثار بود که گوته بهعظمت دنیاى معنوى شرق پى برد و قادر بهدرک ارتباط میان ادیان کهن مشرقزمین و فلسفه زندگى و طبیعت انسان شرقى شد و در راه جست و جو براى یافتن رمز و رازهاى شعر و ادب سرزمینهاى شرقى افتاد. اما در این سیر و سلوک چنان آتش در اعماق وجودش مىافتد و از خود بىخود مىشود که در میانه راه، سر تعظیم و تواضع در برابر عارفان و شاعران و اندیشمندان مشرقزمین فرومىآورد و در یکى از زیباترین غزلهاى دیوان غربى-شرقى خطاب به همزاد ایرانى خود، حافظ شیرازى چنین مىسراید:
گر بهپایان نبرى حرف خود از حشمت تست
هم گر آغاز ندارد سخنت، قسمت تست
شعر تو چون فلک ارزق دوّار بود
کاوّل و آخر آن همسر و هموار بود
آنچه تابان شود از مرکز این سقف بلند
در سرانجام و در آغاز همه نقش همند
چشمه خالص شعرى و پُر از شور و سرور
گفته نغز تو جاریست چو امواج بحور
لبْ تو آماده بوسیدن دلبر دارى
باشد از سینه تو نغمه دلکش جارى
هر زمان تشنه آنى قدحى نوش کنى
آتش سینه بدان جرعه تو خاموش کنى
گر فرو ریزد و در هم شکند این عالم
حافظ! از شوق بههمچشمى تو مىبالم
در بد و خوب شریکیم و وفادار و سهیم
تؤامانیم و ز یک گوهر و همزاد همیم
چون تو خواهم ره دل پویم و نوشم مىِ ناب
هم کنم فخر بر این زندگىِ شعر و شراب
شو کنون با شرر آتش خود نغمه سرا!
گر چه پیرى، دل پُر شور و جوانست ترا
اون دنیا
اون دنیا خدا نمی پرسه مدل ماشینت چیه؟ می پرسه چند تا پیاده رو سوار کردی؟
نمی دونم از کدوم سایت برداشتم. صاحبشش ببخشه!!
خسته
خسته‌ام از این کویر، این کویر کور و پیر
این هبوط بی‌دلیل، این سقوط ناگزیر
آسمان بی‌هدف، بادهای بی‌طرف
ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر
ای نظاره‌ی شگفت، ای نگاه ناگهان!
ای هماره در نظر، ای هنوز بی نظیر!
آیه آیه‌ات صریح، سوره سوره‌ات فصیح!
مثل خطی از هبوط، مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان، مثل گریه بی‌امان
مثل لحظه‌های وحی، اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب، در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم، با تو در همین مسیر!
از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور! دیدمت ولی چه دیر!
این تویی در آن طرف، پشت میله‌ها رها
این منم در این طرف، پشت میله‌ها اسیر
دست خسته‌ی مرا، مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر، خسته‌ام از این کویر!
(قیصر امین پور)
دل دخترانه من
سلام به همه خوبان
انگار که خواب بودم ...
ناگهان از روی تاب به زمین خوردم . مادرم به سویم شتافت و پله ها را چند تا یکی پیمود و به من رسید ..
در آغوشش گرفت و رویم را بوسید ...
هنوز یادم هست دستان مهربانش را، هنوز پس از گذشت سالیان سال لذت آن بوسه را و عطر نفسهایش را حس می کنم...
اما افسوس اینک من ماندم و یک دنیا خاطرات کودکی
من ماندم و حس غریب بی کسی
من وماندم و یک رویای کوچک...
خدایا! بگو با من چی خواهی کرد... مگر من کیستم؟ خسته ام از اینهمه بار مصیبت . خسته ام از اینهمه درد و رنجی که در آن گرفتار شده ام ..
من هم دلم می خواهد از مشکلاتم مرخصی بگیرم و زندگی کنم..
بگو بدانم چه خواهی کرد!!
این منم باغبانی که گلهایش را می شناسد و هرصبح با بوی آنها بر می خیزد و دوباره زندگی می کند..
کاش به دنیا نمی آمدم
کاش این دل ساده و دخترانه من هرگز نمی تپید
کاش هرگز عاشق نبودم
و سبد آرزوهایم خالی نبود
و
با تو بودم
در همه جا ،هرلحظه
تو استاد من بودی و من اول راه
تو به من گفتی :
اگر می خواهی به عشق برسی بایداز خودت بگذری.
و همه راهها را به من نشان دادی، همه کوره راهها را و من چون کودکی به دنبال تو می آمدم ..و باز گفتی انسان عظمت خویش را نمی شناسد اگر می دانست چه موجودی است اینگونه زندگی نمی کرد.. آرزو نمی کرد کاش بدنیا نمی آمدم.
و تو راست گفتی .. عشق در بطن ماست در خلسه نامعلوم ذهن ما..
جریان دارد در ما...
مانده بودم که چه بگویم استاد !!
اگر می گفتم استاد من هم عاشق شده ام
اگر می گفتم من هم دلداده ام .. اگر می گفتم من هم دل و دینم را ...
نه من نمی توانستم بگویم .. هرگز نمی توانستم
چون استاد به من گفته بود دراین را ه عشق زمینی نداریم!! حواست را خوب جمع کن دختر ...
وای اگر استاد بفهمد ...
یادم می آید وقتی از کوه بالا می رفتیم گفت: عاشق شدن کار هر کسی نیست !!!
و من اضافه نمودم : و عاشق ماندن، استاد!!
احساس کردم برقی از چشمان استاد به نگاهم افتاد ... یعنی چه می خواست بگوید و نگفت...
و من ناگاه به یاد تو افتادم ...
احساس میکنم در قلب تو چیزی است که در قلب من است
احساست شبیه من است مگر می شود دو انسان اینگونه شباهت داشته باشند...
تو از باغ گفتی و من از گلهایش
تو از روح گفتی و من از جسم
تو از عشق گفتی و من از عشق ورزیدن
تو از من گفتی و من از تو
سالهاست که ترا می شناسم
سالهاست که ترا می بینم
و به تو عشق ورزیده ام
اما باز گشتم به طرف استاد...
داشت به آسمان می نگریست ... رو به من کرد و گفت : می توانی فراموش کنی؟؟!!
من مات ومبهوت ماندم انگار برق بر اندامم افتاد زیر لب با خود گفتم یعنی استاد فهمید!!؟؟
ادامه داد: آیا تو می توانی زندگی را و باورهایت را فراموش کنی !!؟؟
نفس راحتی کشیدم و گفتم : البته که نه!!
و آن کسی که ترا تسخیر نموده است چطور؟؟
انگار استاد مرا از بالای کوه به پائین هل داد..
مگر نگفته بودم اگر می خواهی در این راه قدم بگذاری عشق زمینی را فراموش کنی ؟ مگر نگفته بودم که اگر می خواهی به خدا نزدیک تر شوی از خیلی چیزها باید دوری کنی ؟؟؟
اما استاد مگر می شود !!!
با عشق زمینی می شود خدا را هم لمس کرد ... با عشق زمینی می شود به خدا نزدیک تر شد...
استاد انگشت اشاره کرد و گفت هم اکنون برگرد... به همان نقطه ای که آمده بودی ...
یعنی باید فراموشت می کردم.. با تو که همه لحظه هایم گره خورده بود .. باتو که با همه وجودم دوستش می دارم...
خدایا ! استاد از من چه می خواهد!!!
***
و اکنون سالها از آن ماجرا می گذرد و تو رفته ای و من مانده ام بر جا ... مانده ام تا شاید بعد از تو بتوانم زندگی کنم خودم را خدایم را پیدا کنم...
شاید استاد راست می گفت باید فراموشت کنم تا لذت دوست داشتن را بچشم .. اکنون استاد هم رفته است و من یک استاد شده ام..
اما ترا نتوانستم فراموش کنم ...
براستی وقتی رفتی آیا مرا بخشیدی یا نه؟ یا اینکه نتوانستی مرا ببخشی !!
اما باور کن نمی شد و نمی توانستم در این راه از هدفم دست بکشم و تنها و تنها به تو فکر کنم تو هم مثل من انسان بودی و روزی به فراموشی سپرده می شدی اما در مورد خدا که هرگز نمی میرد و همیشه جاودانه است اینطور نیست. هرگز آن لحظه هایی را که با هم بودیم و تو مرا نوازش نمودی، خوابم کردی از شیره جانت بر من خوراندی ... هرگز نمی توانم لحظه مردنت را فراموش کنم که چون دیوانگان می گریستم ... و چون کودکان بی تاب .. کاش من بجای تو مرده بودم ... شاید کسی باور نکند که من ترا به اندازه پرستش دوست داشتم ... اما خیالی نیست .. ولی باز از تو می خواهم که فراموشم نکنی باز هم به یاد من باش آخر من فرزند تو بودم و هستم...
باز هم به سراغم بیا .. گاهی به قلب من هم سر بزن ... من هنوز هم به نگاه تو و محبت تو نیاز دارم مادر!
و این را استاد هرگز نفهمید که عشق زمینی من مادر بود...
رویا
