یک شعر

ز بس در شهر تنهایی برفتم کو به کو خسته  

شده چون موی شبگونت وجودم مو به مو خسته  

در این شهر فراموشی یکی هم ناله می خواهم  

نشد همناله ای پیدا و من از جستجو خسته     

اگر چه جان به لب دارم و یا چون لاله تب دارم   

ز شوق دیدن رویت نیم از آرزو خسته     

چو مجنون بیابانگرد جان خسته    

نیم از آرزو خسته     

که لیلای وصالت را نیم از گفتگو خسته

الا ساقی برافروزان چراغ باده را امشب  

خمستانی مهیا کن٬ مکن دست و سبو خسته  

....