از انتهای روح...

آنان چه احمقند
آنان که عشق را
تنها به سوی خویش
    اصرار می کنند
 خود را میان تن
شب را میان من
                  من را میان خود
                                    تکرار می کنند
لیلای خسته را
   از انتظار جسم
   از شانه های یار
بیزار می کنند
وقتی به هر هوس
              در بازوان لمس
چیزی شبیه عشق
ایثار می کنند
با نغمه های دل
شوری اگر تپید
او را به راه خویش
اجبار می کنند
آنان که روز و شب
از انتهای روح
خود را که مرده اند
           اقرار می کنند
آنان چه کوچکند...