افسانه

چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی 

 مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی

●
 ز موج چشم مستت چون دل سرگشته برگیرم  

 که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی

●
می از جام مودت نوش و در کار محبت کوش
به مستی ، بی خمارست این می نوشین اگر نوشی

●
سخن ها داشتم دور از فریب چشم غمازت  

 چو زلفت گر مرا بودی مجال حرف در گوشی

●
نمی سنجد و می رنجند ازین زیبا سخن سایه  

 بیا تا گم کنم خود را به خلوت های خاموشی

ه.ا. سایه