همین جوری

مانده بودم!  که از چه سخن بگویم که تکرار سخنانم همه را عاصی کرده است. دلم میل پریدن دارد  اما بالهای من دیگر سالهاست که شکسته اند و... انگار آدمها فقط برای زجر و غم و اندوه متولد شده اند. انگیزه ای که انسان را سر پا نگهدارد نیست. تنها کارمان پناه به درگاه خداوند است. فردا هم که اولین روز ماه مبارک رمضان است. راستی یاد ماه رمضانی که در هندوستان بودم افتادم. خیلی لذت بخش بود. شیرین ترین ماه رمضانی بود که در کنار خواهرم و دوستانش داشتیم. از همه مهمتر رسم و رسومی که مسلمانان هند در روز عید سعید فطر داشتند براستی قابل ستایش بود.

به هر حال زندگی همچنان ادامه دارد. و روزها از پی هم می گذرند و با اجازه همگی داریم پیر می شویم و به مرز ۳۰ سالگی رسیده ام. دلم برای یک مسافرت طولانی تنگ شده ولی مگر این دل مشغولی اجازه می داده؟ حالا خوبه شوهر و بچه و ... نداریم والا...

البته دارم یه فکرایی برای یک مسافرت نه چندان طولانی می کنم که اگر رفتم خواهم گفت.

ظاهراْ داره وقت تموم میشه راستی سری هم به وبلاگ دوستمان آقای سرفراز عبدالهی بزنید. خودم آپ می کنم اون که خودش وقت نداره. وبلاگ سرفراز هستwww.sarfaraz.blogsky.com

وبلاگش را با قدوم سبزتان آذین ببندیدن. البته اول به من سر بزنین بعد ...

به آرزوهای قشنگتون برسین...

رویا